کسى را نمى‏توان یافت که چون امام على علیه السلام خواهان خیر و صلاح امت بوده باشد؛ چرا که او همواره بر آن بود تا مسیر تاریخ را در بستر واقعى آن به جریان اندازد. اگر چه مردم در انتخاب و گزینش رهبرى راه خطایى را پیمودند، این چیزى نبود که امام را وادارد تا تصمیم عجولانه بگیرد؛ زیرا امام به فراست، تبعات جانبى این دگرگونى را دریافته بود .

عامه مردم از وجود فرصت طلبان کاملا بى اطلاع بودند، از این رو، هم در انتخاب خلیفه و هم در روش عزل وى اشتباه کردند وشاید در موقعیت و جو آن چنانى، هر کسى جاى آنان مى‏بود همین تصمیم را اتخاذ مى‏کرد؛ زیرا عثمان بارها پیمان بست و نقض پیمان کرد. عثمان به وضوح احساس مى‏کرد که على علیه السلام خیر و صلاح وى را مى‏خواهد؛ جز این که اوضاعى که بر خلیفه حاکم بود، مانع مى‏شد روابط آن دو گرم و دوستانه باشد.

ابن قتیبه مى‏گوید: «روزى عثمان به على علیه السلام گفت: اى ابو الحسن، نمى‏دانم طالب مرگت هستم، یا زندگى تو را خواهانم. به خدا! اگر بمیرى نمى‏خواهم بعد از تو براى دیگران بمانم، زیرا کسى را چون تو نخواهم یافت» ⁽¹⁾

ادامه مطلب...


:: برچسب‌ها: امیرالمومنین (ع) معیار زندگی و محور وحدت

تعیین جانشینى براى رهبرى امت اسلامى از مهمترین و عمده ‏ترین مسایلى بود که پیامبر اکرم در آخرین سال حیات، هنگام بازگشت از حجة‏الوداع، به همراهان خویش ابلاغ کرد.

اگر چه این اعلام عمومى، به فرمان خداوند صورت گرفت، ولى صرف نظر از جنبه آن، می ‏توانست ‏حاکى از دغدغه طبیعى معمار و بنیانگذار مکتب نسبت ‏به آینده امت ‏باشد، این اقدام یک ضرورت اجتماعى اجتناب‏ ناپذیر بود، و از انتظارات عقلاى عالم به شمار می ‏آمد و آن حضرت حتى در زمان حیات خویش از آن مهم غفلت نمی ‏ورزید.

او می ‏دانست که جامعه بى سرپرست مانند رمه بی چوپان که هر لحظه در معرض اختلاف، گسستگى و هجوم فرصت ‏طلبان است. لذا هر وقت‏ براى جنگ یا غزوه ‏اى از مدینه خارج می ‏شد، شهر را بدون امیر و خلیفه وا نمی ‏گذاشت؛ پس هنگامى که سفرى ابدى در پیش رو داشت، چگونه ممکن بود امت را به حال خود واگذارد. (1)

این بود که در زیر آفتاب سوزان بیابان تفتیده حجاز در میان جمعى از بزرگان اصحاب، کوشید تا رسالت‏ خویش را به پایان رساند. علماى شیعه و شمارى از دانشمندان اهل سنت ‏بر این باورند که سوره مائده، بویژه آیه‏67، آخرین کلامى بود که بر پیامبر(ص) نازل شد.

ادامه مطلب...